Ιδρυτικο Καλεσμα
‘’ Πανελλήνια Δημοκρατική Προοδευτική Σοσιαλιστική Πατριωτική Κοινωνική Αναγέννηση ‘’
2020
Το έτος που ο κορονοϊός βροντοφώναξε παρών, ο ιός που μας έστειλε η φύση και που τον συνοδεύει με ‘’ευχή και κατάρα’’ προς την ανθρωπότητα, ως μία προειδοποίηση, μια προειδοποίηση που μας καλεί να καταλάβουμε που οδηγούμαστε ως κοινωνία, που μας καλεί να σκεφτούμε εδώ και τώρα σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι το μοντέλο ζωής που μας έχει επιβληθεί από τον αυταρχικό καπιταλισμό της αποκάλυψης πρέπει να αλλάξει τώρα πριν να είναι πραγματικά πολύ αργά για όλους μας.
Ξαφνικά μια ολόκληρη κοινωνία άρχισε να παρακολουθεί τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος να κλονίζονται από μία υγειονομική κρίση, τόσο απλά τόσο εμφανή, τόσο κατανοητά, ακόμα και στον πιο απολίτικο νου. Άνθρωποι της αγοράς κραυγάζουν να στηριχθούν οι επιχειρήσεις από το κράτος, να διασωθούν οι ιδιωτικές θέσεις εργασίας από το κράτος, να βοηθηθούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες από το κράτος, να μεριμνήσει για την υγειονομική μας περίθαλψη το κράτος. Ολόκληρη η φιλελεύθερη σκέψη κατέρρευσε, που είναι άραγε η άποψη ότι η ελεύθερη αγορά θα αυτορρυθμίσει το όποιο πρόβλημα; Που πήγαν όλοι αυτοί που υμνούσαν την δύναμη της παγκόσμιας αγοράς να παρεμβαίνει και να δίνει απαντήσεις σε κάθε είδος προβλήματος;
Όχι δεν απαιτείται κανένας ιδιαίτερα ευφυής νους, κανένας ειδήμονας , κανένας άριστος, για να καταλάβει ακαριαία ότι οι νόμοι της αγοράς δεν μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα των ανθρώπων, ωστόσο έπρεπε να έρθει ένας ιός και να ουρλιάξει εκκωφαντικά στις ψυχές όλων μας για να γίνει σαφές και στον πιο νεοφιλελεύθερο ότι χρειαζόμαστε Δημοκρατικές οργανωμένες κοινωνίες, με επίκεντρο τον άνθρωπο και με ισχυρούς θεσμούς που θα υπάρχουν για να τον υπηρετούν και να τον προστατεύουν για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής. Ω ναι, τι παγκόσμια παραδοχή, χρειαζόμαστε εδώ και τώρα δημοκρατικό κράτος, χρειαζόμαστε εδώ και τώρα Προοδευτικό Σοσιαλισμό.
Προοδευτικό Σοσιαλισμό με στόχο την πραγματική ευτυχία των ανθρώπων και όχι την διαχείριση τους ως μονάδων παραγωγής που κάνει σήμερα ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Δυστυχώς, εδώ και καιρό υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος διαχείρισης των ανθρώπων που πραγματώνει ο καπιταλισμός, την λεγόμενη διαχείριση ‘’ τόσο όσο ‘’, φροντίζει να μας παρέχει τόσο όσο.
Τόσο, όσο να μην λιποθυμούν από την πείνα οι άνθρωποι, τόσο, όσο να μην οδηγούνται στην κατάθλιψη και στην εγκατάλειψη από κάθε είδους χαράς της ζωής, τόσο όσο να αισθάνονται ελεύθεροι μονάχα κατά την διάρκεια του ύπνου τους.
Τι άλλο πρέπει να μας συμβεί άραγε για να αντιδράσουμε; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να τολμήσουμε απλά να Συμμετέχουμε; Πως απαιτούμε να υπάρχει δημοκρατία όταν έχουμε πάψει να συμμετέχουμε;
Σε κάθε εκλογική διαδικασία το ποσοστό συμμετοχής μειώνεται, σε κάθε εκλογική διαδικασία όλο και πιο λίγοι καθορίζουν τις τύχες των πολλών, σε κάθε εκλογική διαδικασία ενισχύεται μία ανάπηρη δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο που η αληθινά δημοκρατική παράταξη έχει συρρικνωθεί, έχει συρρικνωθεί διότι μεγάλο μέρος της απουσιάζει από την κάλπη, διότι πλέον δεν την εκφράζει κανείς, διότι δείχνει να έχει χάσει την ελπίδα της, διότι δείχνει να έχει πεισθεί ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δείχνει να έχει αποδεχτεί την δημοκρατία των ελίτ. Η παρακμή είναι ήδη εδώ και ξεκινά από την παρακμή της αντιπροσώπευσης σε όλα τα επίπεδα, και εμείς αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει;
Δεχόμαστε άκριτα να τολμούν να βαφτίζουν την δημοκρατία ως ασυδοσία, για να μπορούν να την στραγγαλίζουν αργά αργά σε κοινή θέα όλων μας, δεχόμαστε άκριτα να τολμούν να βαφτίζουν την ισονομία ως αναίδεια για να ξανασηκώσουν τοίχοι ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτή την φορά να τους διαχωρίσουν σε άριστους που τους επιτρέπεται η συμμέτοχη στην δημόσια θέση, και στους μέτριους οι οποίοι οφείλουν να σιωπήσουν και να σταθούν στην άκρη.
Εδώ και μία δεκαετία στην χώρα μας εντελώς συμπτωματικά μαζί με την κατάρρευση της δημοκρατικής παράταξης, έχει καταρρεύσει ολοκληρωτικά και η ελπίδα στην κοινωνία, μαζί με την παρακμή της δημοκρατικής παράταξης βιώνουμε και την παρακμή της κοινωνίας, μαζί με την ισοπέδωση της δημοκρατικής παράταξης παρακολουθούμε και την ολοκληρωτική ισοπέδωση της μεσαίας τάξης. Πόσο τυχαία είναι άραγε αυτή η αντιστοίχηση;
Πόσο τυχαίο είναι άραγε ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου στην καλύτερη περίπτωση τρέχουμε πίσω από την μία πληρωμή στην άλλη; Πόσο τυχαίο είναι άραγε οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι; Πόσο τυχαίοι είναι άραγε οι μισθοί της εξαθλίωσης; Όχι, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα των προσωπικών μας επιλογών, δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής αποτυχίας όπως το σύστημα επιδιώκει να εξηγεί, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια, πολιτικές που μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε.
Μπορούμε να φτιάξουμε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο και μπορούμε να ξεκινήσουμε να το κάνουμε συμμετέχοντας στην διαμόρφωση της νέας προοδευτικής σοσιαλιστικής πολιτικής με επίκεντρο τον άνθρωπο. Την ώρα που το σκοτάδι έχει απλωθεί πάνω από την κοινωνία μας, και που δείχνει να καταλαμβάνει αδυσώπητα τα πάντα, να ισοπεδώνει συνειδήσεις, να προωθεί λανθασμένες νοοτροπίες, να οδηγεί σε ατομιστικές συμπεριφορές, εμείς καλούμαστε να απαντήσουμε αν το φώς του ήλιου μπορεί να δώσει ελπίδα ξανά, καλούμαστε να απαντήσουμε αν θα παραμείνουμε σιωπηλοί , αγκαλιά με τον καναπέ μας ή αν θα τολμήσουμε την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης.
Αν θα αναγεννήσουμε την παράταξη όπου ιστορικά έχει αποδείξει ότι μπορεί να εκφράσει την ελπίδα που αναζητά όλη η κοινωνία, την παράταξη που εξέφρασε τις πραγματικές ανάγκες του Έλληνα και της Ελληνίδας, την παράταξη που δημιούργησε την μεσαία τάξη στην Ελλάδα, την παράταξη που πραγματικά μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για ουσιαστικές, ρεαλιστικές, καινοτόμες μεταρρυθμίσεις.
Μεταρρυθμίσεις που θα μπορέσουν να ανατρέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οδηγούν σταδιακά σε αδιέξοδο.
Τι απαιτείται για να ανατραπεί αυτό; Τι απαιτείται για να γίνει η αρχή; Κάτι πραγματικά πολύ απλό μα συνάμα και πολύ δύσκολο, κάτι όπου η κοινωνία μας το γνωρίζει ήδη αλλά οι συνθήκες επιβίωσης της καθημερινότητας το έχουν καταντήσει πολυτέλεια. Με έναν τρόπο θα αναγεννηθεί η Ελπίδα, με την συμμετοχή εκ νέου όλο και περισσότερων πολιτών στους δημοκρατικούς θεσμούς, με την συμμετοχή για την ενίσχυση και υπεράσπιση της Δημοκρατίας από όλο και περισσότερους, με την επιστροφή της κοινωνίας στις κάλπες και στο ύψιστο Δημοκρατικό δικαίωμα. Η Δημοκρατία καλεί σε κινητοποίηση τους ανθρώπους που την υπερασπίστηκαν σε κάθε λογής αμφιθέατρο, αναζητά την κινητοποίηση των ανθρώπων αυτών που έστω για μία στιγμή της ζωής τους πήραν θέση απέναντι στο άδικο, των ανθρώπων αυτών που γνωρίζουν ότι η συμμετοχή είναι αυτή που μπορεί να δημιουργήσει τις βάσεις για την Δημοκρατική αφύπνιση της κοινωνίας, αυτοί οι άνθρωποι είναι η οπισθοφυλακή της Δημοκρατίας και τώρα καλούνται να ορθώσουν ξανά το ανάστημα τους και να αποτελέσουν την αρχή της αναγέννησης. Συμμετοχή είναι η απάντηση, μαζική, πλατιά, κινηματική συμμετοχή για να διαλυθούν οι πάσης λογής ολιγαρχίες που επιβάλλουν παντού την αδικία.
Αυτή είναι η απάντηση που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην Αναγέννηση της Δημοκρατικής παράταξης με έναν κυρίαρχο στόχο, την Αναγέννηση της πατρίδας μας σε όλα τα επίπεδα, στον πολιτισμό, στην παιδεία, στο κράτος δικαίου. Ήρθε η ώρα να εμπιστευτούμε το μέλλον μας, στους εαυτούς μας, ήρθε η ώρα της δικής μας αλήθειας, ήρθε η ώρα της συμμετοχής μας, ήρθε η ώρα της αναγέννησης του Λαού, ήρθε η ώρα μιας Πανελλήνιας Αναγέννησης του Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Ναι, υπάρχει πάντα η δική μας αλήθεια, αυτήν δεν μπορεί να μας την στερήσει κανείς, είναι η αλήθεια που αφορά τα βιώματα μας, που αφορά τα όνειρα μας, που αφορά την ζωή μας, είναι αυτή που δεν μπορεί να είναι ίδια με την αλήθεια που διαμορφώνεται στους ολάνθιστους κήπους των ελίτ, εκεί που ανθίζουν τα άνθη των οικονομικών και πολιτικών ελίτ , δεν μπορεί να είναι ίδια με την αλήθεια των προφυλαγμένων και καλοσυντηρημένων αυτών κήπων, αυτοί οι κήποι δεν διαθέτουν τις δικές μας αγριελιές, δεν έχει φυτρώσει πότε τσουκνίδα στα όνειρα τους, δεν έχει σκοτώσει η ξηρασία την δική τους ελπίδα. Αυτοί που ζουν σε αυτούς τους κήπους, είναι τόσο ισχυροί που δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας , τόσο ισχυροί που αγνοούν τους κοινωνικούς συσχετισμούς, που αγνοούν τα προβλήματα της επιβίωσης του μέσου ανθρώπου, για αυτό εξάλλου και οι τόσες ανοησίες που εφαρμόζουν όταν βρίσκονται στην εξουσία, γιατί απλά, δεν ξέρουν, δεν γνωρίζουν, δεν έχουν ιδέα τι γίνεται γύρω τους.
Ναι αδέλφια, Η δική μας αλήθεια, είναι η αλήθεια της αγριελιάς, είναι η αλήθεια της Δημοκρατίας, και έχει έρθει ο καιρός που πρέπει να την υπερασπιστούμε με θάρρος και αποφασιστικότητα, απέναντι σε αυτούς που το μόνο τους επιχείρημα θα είναι να μας χαρακτηρίσουν λαϊκιστές , μα θα ξέρουν καλά ακόμα και οι ίδιοι, ότι όταν μιλάει ο ίδιος ο λαός δεν λαϊκίζει, εκφράζει την δίψα του για ζωή και ελπίδα, και μπροστά σε αυτή την ανάγκη, μπροστά σε αυτήν την θέληση, οι πάντες υποχωρούν, η ιστορία το έχει διδάξει. Καλούμε όλους όσους πιστεύουν στην Δημοκρατία, στην κοινωνική Αλληλεγγύη, στην Αναγέννηση της Ελληνικής κοινωνίας, να ενεργοποιηθούν και να συμμετέχουν μαζί μας, στην διαμόρφωση ενός νέου ρεαλιστικού οράματος για την κοινωνία, για την πατρίδα μας, ενός οράματος που μπορεί να παράγει μόνο ο Προοδευτικός Δημοκρατικός Σοσιαλισμός της ισορροπίας, της λογικής, του ρεαλισμού, της ελπίδας, ενός οράματος που μπορεί να γεννήσει μόνο μία
Πανελλήνια Αναγέννηση του ΣΟσιαλιστικού Κινήματος.
Ήρθε η ώρα της Συμμετοχής
Ήρθε ή ώρα των Αναγεννητών
Ήρθε ή ώρα ενός Προοδευτικού Σοσιαλισμού
Δημοκρατία, Ελπίδα, Όραμα, Αλληλεγγύη
Πολλές στιγμές, όλοι μας, αναρωτιόμαστε πως θα διαμορφωθεί η Ελληνική κοινωνία τις επόμενες δεκαετίες, ήρθε η ώρα λοιπόν να τολμήσουμε να διατυπώσουμε εμείς τις αξίες που οφείλει να υπηρετήσει τις επόμενες δεκαετίες η Ελληνική κοινωνία, ήρθε η ώρα να εκφράσουμε τα αληθινά θέλω του λαού και να τα υπερασπιστούμε, ήρθε η ώρα να προκαλέσουμε την Αναγέννηση της πατρίδας μας.
