Ας σκεφτούμε σήμερα για μια στιγμή, όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για την Δημοκρατία και την Ελευθερία, όλους εκείνους που αυθόρμητα και συνειδητά αντιτάχθηκαν στην καταπίεση και στην βία , όλους εκείνους που με τον αγώνα τους και την πίστη τους σε αυτόν, προσέφεραν στις επόμενες γενιές και στη δική μας συνείδηση ένα ύψιστο σημάδι ιστορικοπολιτισμικής μνήμης και μια αναγκαία συνθήκη έμπνευσης και λόγου για τον οποίο αξίζει να ζεις, και κατόπιν ας θυμηθούμε τη σύνδεση αυτής της μνήμης με τους δικούς μας καθημερινούς αγώνες και ας προσπαθήσουμε να βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ανάκτηση μιας δυναμικής με όρους ισορροπίας δεδομενότητας που αργά και σταθερά μεταλλάσσεται σε φόβο και αβεβαιότητα, όσο απομακρυνόμαστε ή δεν καταφέρνουμε να παραμένουμε κοινωνιστές. Ας πούμε σήμερα έστω μια κουβέντα σε όποιον μπορέσουμε για το Πολυτεχνείο και τη χούντα, ας χρησιμοποιήσουμε τον λόγο για να συγκρατήσουμε την συλλογική και ιστορική συνείδηση και μνήμη που απαιτείται για την ύπαρξη μας, ας δείξουμε έστω μια φωτογραφία σε πούμε ένα τραγούδι στα παιδιά μας, ας τους πούμε ένα σύνθημα προκειμένου να μας ρωτήσουν και να τους αφηγηθούμε, ας τους προτείνουμε να ζωγραφίσουμε μια Ελευθερία και μια Δημοκρατία και ας συζητήσουμε…..για κάτι το οποίο ακόμα κ αν ξεθωριάζει ή μας το ξεθωριάζουν, ακόμα και αν είναι μακρινό ακόμα και αν δεν ξανάρθει ποτέ με το ίδιο τρόπο, δημιουργεί και κατευθύνει προς το νόημα της προόδου κ της αλλαγής.
Μπαλάσκας Βαγγέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια
Συνδεθείτε για να σχολιάσετε